​

कामाख्या

तद्धितप्रसंगादाह नन्विति। ज्ञापकइति। न च प्रतेः परीभूतास्तत्पुरुषघटका अंश्वादय अन्तोदात्ता इत्यर्थकेन प्रतेरंश्वादयस्तत्पुरुषे इत्यनेन प्रतिराज इत्यत्र टिलेपे कृतेऽवशिष्टस्य राजोऽप्येकदेशविकृतन्यायेन राजन्शब्दत्वात् सति शिष्टस्वरबलीयत्वाद्रेफाकारस्योदात्तत्वाय पाठ आवश्यक इति वाच्यम्। अक्तपरिमाणत्वेन राजमात्रस्य तेन न्यायेन राजन्शब्दत्वालाभेन वैयर्थ्यस्य सूपपात्वात्। ननु लिङ्गविशिष्टपरिभाषायाः समासान्तविधाप्रवृत्तेः राज्ञीं प्रति गतः प्रतिराज्ञिरित्यत्र स्वरार्थमंश्वादिषु राजन्शब्दपाठ आवश्यकः। न च स्वरविधावपि लिङ्गविशिष्टपरिभाषाया अप्रवृत्तिरिति वाच्यम्। स्वरविधौ संघातग्रहणे एव भाष्ये दोषदानेनावयवग्रहणेऽप्रवृत्तौ मानाभावादत आह द्वित्रिभ्यामिति। केचित्तु 'द्वित्रिभ्यामि'त्यतो ष इत्यनुवर्तमाने 'बहुव्रीहौ सक्थ्यक्षणो'रिति षच्ग्रहणं निरुक्तार्थज्ञापकमित्याहुरिति दिक्॥८५॥